Babalar güzeldir, babalar tatlıdır, babalar canımızın içidir. Ama inatçı keçidir de aynı zamanda, bahane bulma ustasıdır.
Hangi çocuk babasının akıl almaz bahanelerine şahitlik etmemiştir ki? Hayatınızın bir anında mutlaka rastladığınız çoğu zaman baba sempatikliği taşıyan bir tablodur.
“Anne ben arabayı kullandım. Hem de direksiyonu tuttum.”
“Murat?”
“Yok hayatım abartıyor. Biraz kucağıma aldım. Hem öğrensin erkenden, ileride faydasını görür.”
“O daha dört yaşında!”Bahane yerlerde sürünüyor. Ama şu durumdan daha da kötü sayılmaz.
“Neredeydin bu saate kadar?”
“Şeye gittiydim. Kalkayım dedim, Ömer ısrar etti otur diye. Falan filan derken bir baktım ki o saat olmuş bu saat.”
Şeye gitmiş! Orası neresi belli değil, yapılan aktivite de. Alkol kokusu bariz ama Ömer’le birlikteyse zararsız bir eylemdir demeye getirildiği açık.
En sık rastlanılan durumlardan bir tanesi de kızı vermeme çabasında ortaya çıkar. Baba bir anda bahane makinesi oluverir.
“Kızı nerede görmüşler?”
“Okulda.”
“Okumaya gitmemiş o zaman sığır, kız kesmeye gitmiş oralara.”
“Akşam istemeye gelecekler.”
“Havasını alır. İşe girmeden önce evlendirmem ben kızımı.”
“Çocuğun kendi şirketi var. Kızın da orada çalışacakmış.”
“Haaa… Kadın değil ırgat arıyor kendisine yani.”
Bu konuşma da uzayıp gider. Kızlarını hemen evlendirmemek için bulunan her bahane babalar için kutsaldır. Olay hızla bildiğiniz Vecihi vakasına doğru ilerler.
Mangal yanmayınca kömür ıslaktır, tamir edilirken çatlatılan musluk çürük, araba ile çarpılan inek tam kusurlu.
Bir de para vermemek için olanlar. İstek çok, cevap standarttır.
“Maaşı alınca bakarız.”
“Bakarız” ile “ısrar etmezsen almayız, unutur gidersin” aynı kapıya çıkmaktadır. ‘Bakarız’ı takiben ‘uyduruk, buna bu kadar para verilmez ve ben sana daha iyisini alırım’ salvoları birbirini takip edecektir.
Babaların en etkili bahanesi ise yüzyıllardır hiç değişmemiştir; “Anana sor.”
