İlkokul yıllarımda hafta sonunu iple çekerdim, çünkü uzun saçlı, uzun bıyıklı, güler yüzlü o adamın yani Barış MANÇO’nun sunduğu keyifli bir program vardı, yani ‘Adam Olacak Çocuk’ vardı. Programı keyifle izler, hatta onu taklit etmeye başlardım, tam olarak hatırlamıyorum ama bayağı bir zaman izledim bu programı, çocuklara adını sorardı, şarkı söylettirirdi, onlarla onların dilinden konuşurdu. Sonraları Barış MANÇO, dünyayı gezer farklı insanlarla muhabbet eder, onların kültürlerini tanıtırdı ilk defa gördüğü insana bile candan ve samimi davranırdı.
Kendisine hayran bırakacak bir hitap şekliyle herkes tarafından da sevilirdi.
Bundan tam 25 yıl önce yine böyle bir sömestr tatilinde haberlerde son dakika diye geçti, o sevdiğimiz adam herkeste bir pay bırakan şarkılarını da geride bırakarak ebediyete göçmüştü. Tüm sevenlerini derinden üzdü, ama şarkıları hâlâ sevenleri tarafından dinleniyor her yıl çeşitli etkinliklerle anılıyor.
Barış MANÇO benim gözümde canlı bir kültür mirasıydı, çünkü herkes tarafından sevilebilmek, farklılıkların gönlüne hitap edebilmek her babayiğidin harcı değildi.
Fakat vefaatından sonra ailesi hakkında çıkan bazı haberler tüm sevenlerini üzmüş, keşke yaşanmasaydı bu üzücü olaylar diyerek sitem edenlerde olmuştu. Çünkü çıkan haberler ne Barış MANÇO’ya ne de MANÇO’nun ailesine yakışabilecek haberlerdi. En son piyanosu ve bazı eşyaları icra yoluyla satılmıştı, işi magazinleştirmek amacıyla haber yapanlar da vardı tabi ki.
Kadıköy Modadaki evi Müze-ev olarak faaliyet gösteriyor, eşi Lale Manço, oğulları Doğukan Hazar ve Batıkan Zorbey müze-ev açılmasında onun hatıralarının yer aldığı evi kültür mirası olarak hizmete sunmakta öncülük etmişlerdir.
MANÇO’nun bir sözü çok hoşuma gitti; ‘Bir insandan en son ne zaman bahsedilmekten vazgeçilirse, o insan o zaman ölmüş sayılır.‘ kesinlikle doğru, bu söze bakılırsa Barış MANÇO daha ölmemiş demektir.
Mekânın cennet olsun; uzun bıyıklı, uzun saçlı adam.
